Afgelegde afstand : 0 km (rustdag)
Totaal afgelegd: 2319 km
Het was weer een fijne rustdag. We verveelden ons zelfs. Kan je nagaan. Vanochtend dan ook de wielerbroeken en -truitjes maar weer eens even door een hoognodig sopje gehaald en daarna door de hele kamer opgehangen om te drogen. Vervolgens het mooie middeleeuwse vestingsstadje Montblanc ingetogen voor een dubbele espresso en een Vichy Catelan (zeg maar Spa Rood) op het leuke pleintje, waar vooral vrienden en familie elkaar treffen op de terrassen, zo lijkt het. Weinig toeristen, en als je er één ziet zijn het natuurlijk Nederlanders, veelal met de beruchte buiktasjes en open sandalen. Bij de lunch tóch maar weer eens een lokale worst geprobeerd (prima hoor, daar niet van) met een flesje lokale vino en daarna maar weer eens op tok. Het is een rustdag tenslotte, nietwaar?
Ook de planning voor de komende week is nu gemaakt. Is best wel lastig, om zonder de hulp van allesweter Benjaminse nu zélf een route te maken. Maar met behulp van de huidige technieken kom je een heel end. Via Basecamp een route gemaakt en vervolgens op Google Earth en Streetview gekeken, of die weg met de fiets een beetje veilig te berijden is. De meeste provinciale wegen hebben een extra lappie asfalt van een metertje naast de rijbaan liggen, waarover je dus redelijk veilig kunt fietsen als de rest van het verkeer er met 80-100 voorbij komt. Maar Spanjolen zijn over het algemeen erg netjes, en passeren je uiterst voorzichtig. Sterker: blijven soms minutenlang ergerlijk achter je hangen als jij je uiterste best doet om met hooguit 10 km p/uur naar boven te komen.
Hoe dan ook: we hebben nu uitgerekend, dat we a.s. donderdag in Javea kunnen aankomen. Dus nog slechts 5 daagjes fietsen, en dan zit de klus er op! Ongelofelijk. Maarrrr.... zo ver is nog niet...
 |
| Zó drinken ze hier een wit wijntje! |
 |
| Bij jullie ook zó ontzettend warm? |
 |
| De eenzame auteur van dit blog |
Vanavond ook bij een restaurantje geweest wat door de eigenaresse van het hotel was aangeraden. "Es typico Catelan", had ze er bij gezegd. Gebeld om te reserveren. Geen probleem, hoe laat wilt u eten? Ik: een uur of acht? No, es no possible, senor, we gaan pas om 9 uur (!) 's avonds open. Welkom in Spanje, zeg ik. In Nederland kom je bij wijze van spreken geen restaurant meer ín rond die tijd. Maar hier komen de gasten zelfs rond elven (!) nog met de hele familie (én klein grut) een vorkje prikken.
Maar goed, dat restaurantje bleek achteraf wel één van de meest slechte en merkwaardige restaurantbezoekjes van de laatste jaren te zijn. We kwamen natuurlijk stipt negen uur binnen, alwaar de oma des huizes ons enigszins in de war opving, want ze waren nog volop aan het opdekken, wat overigens niet door haar, maar door een tweetal chinese vrouwtjes werd gedaan. Ook de chinese kok (typisch Catelaans) werd gewekt, die met veel gestommel in het vertrek ernaast en hoorbare verbazing en ongeloof over dergelijk vroeg bezoek, ons eerst eens uitgebreid door de lamelletjes observeerde.
De eerste 10 minuten gebeurde er vervolgens niks. Niemand in de zaak, niks aangeboden gekregen, het was alleen Mar en ik, in het overigens gezellig ogende tentje. Op een gegeven moment komt oma echter weer langs stiefelen, dus ik vraag of ik de wijnkaart even kan krijgen. Oma in paniek, gaat bellen en 5 minuten later komt zoonlief (en blijkbaar de baas van de tent) als een wervelwind binnenstormen, met onder zijn arm zijn zoontje van ± een jaar oud. De kerel blijkt een ADHD'er van het ergste soort, met ook nog eens een stem als een misthoorn. Hij plant zijn koter aan een tafeltje achter ons, alwaar oma hem tracht te voeren met door de Chinese kok bereide gerechten. En we begrepen al héél gauw waarom die koter het op een brullen zette, want het was werkelijk niet te vréten. En al die tijd, is de eigenaar met luide stem alléén maar met dat, ondertussen héle irritante, zoontje bezig. Wél fijn, dat ze dan ook nog een open keuken hebbeen, zodat je ook gewoon open en bloot zien, dat die chinees een blok vis uit de vriezer haalt, mij vervolgens breed grijnzend aankijkt, zoals alleen chinezen dat kunnen, en het spul vervolgens op het warmhoudplaatje flikkert om het te ontdooien. Mag ik u alvast een héle, héle fijne maaltijd toewensen?
Maar de hoogtepunten waren wel, dat er nieuwe gasten aan een tafeltje naast ons kwamen zitten, en de eigenaar zijn beide handen op de hoeken van hun tafeltje zette en zich naar hun voorover boog, mij aldus een langdurige blik in de onpeilbare diepte van zijn bilspleet gunnende. Wit, met zwarte haartjes, als je het weten wil. En hier en daar een rood pukkeltje.
Was het daarmee gedaan? Nee hoor. Het hele restaurant kon een kwartiertje later meeluisteren naar zijn geschreeuw tegen, óf zijn oude moedertje, óf één van die Chinezen (ons Catelaans is niet zo best de laatste tijd). Zelfs de Catelanen naast ons keken geschokt. Het zal dus wel zijn moeder zijn geweest, vrees ik. Wilt u hier ook eens eten? Hier kunt u terecht: Restaurant Cal Colom in Montblanc! Dan zie je tevens de gerechten die wij in het menu Degustacion hebben mogen proeven. Je moét het een keer meegemaakt hebben!
Morgen dan écht naar de kust van de Mediterranée! We hebben er zin án!
