Afgelegde afstand: 103 km
Totaal afgelegd: 1534 km
Tja, ik ontkom er toch weer niet aan, om mijn beklag te doen over deze hele trip in zijn algemeenheid, en Benjaminse, de geologische omstandigheden én, laten we niet vergeten, het weer in het bijzonder. Ik verklaar mij nader:
Op een niet zo'n heel fraaie dinsdagochtend, verlieten wij Tournon-sur-Rhône om een uur of negen in de ochtend, in de stromende regen, met als redelijk deprimerend vooruitzicht, een dagje klimmen naar de hoogste top van deze trip (althans in Frankrijk, Spanje hebben we nog niet bekeken), de Col de Mézilhac, gelegen op 1119m. Ooit is de Tour de France er blijkbaar langs geweest, want op de weg stonden nog veel namen van renners geverfd. Voor die mannen was het beklimmen ervan waarschijnlijk een eitje, voor ons een regelrecht mirakel, als we het zouden halen althans.
De klim begon eigenlijk wel redelijk gemakkelijk. Het stijgingspercentage was redelijk te handelen, en we volgden de bergrivier de Doux een km of 25 stroomopwaarts, dwars door de Ardêche. Mooie omgeving hoor. Alleen jammer, dat er niet heel veel uitzicht was vanwege de laaghangende bewolking. En dat we het toch wel erg koud begonnen te krijgen.
Ondertussen kletterde de regen namelijk nog steeds genadeloos op onze kromgebogen ruggetjes, werd alles natter en natter en vertoonde de zeemleren lap in onze wielerbroek zo langzamerhand de kenmerken van een diepzeeaquarium met allerlei onontdekte levensvormen. Had ik overigens al gezegd, dat het vrij fris was? Ik schat een graad of 10. Niet fijn als je zeiknat bent.
Zoals Benjaminse al had voorspeld, begon na ca. 70 km fietsen heuvel op en heuvel af de laatste steile klim. Zeg maar eentje van een kilometer of 10. Was het nu al een uurtje droog geweest? Zou kunnen. Maar wat weer een beetje opgedroogd was, werd nu in ieder geval weer flink uitgespoeld. Het góót van de lucht. Dus moet je je even voorstellen: je zit met je dikke kantoorbast op een fiets, het regent pijpenstelen, het is ijskoud, je kont begint ook al behoorlijk op te spelen, en dan moet je óók nog eens een 10 km lange steile beklimming gaan beginnen. Er zijn van die momenten, dat we mekaar aankijken, en zeggen: "wat doen we hier eigenlijk, in godsnaam? En belangrijker: wie z'n idee was dit eigenlijk?"
Afijn, om een lang verhaal kort te maken; we zijn uiteindelijk boven gekomen, nog steeds in de stromende regen. Geen hert gezien, trouwens, Benjaminse! Hoe dan ook: vanaf dat punt was het nog een keer 23 kilometer naar het hotel in Vals-les-Bains...
Een goeie 20 minuten en een hele, hele lange en stervenskoude afdaling later, stonden we voor de poort van de Chambres d'Hôtes voor vanavond. Gehuisvest in een heus kasteeltje en eigendom van een sympathiek gezinnetje van man, vrouw en 4 koters. Of we zin hadden, om i.p.v. een diner mee te doen met het amuse en bouchon-diner van een clubje artsen die daar vergaderden? Maar dan wel in een privé vertrek? Hmm... maar dan wil ik er wel een lekker flesje wijn bij!
En zo geschiedde en is alles weer vergeten en vergeven, mensen, en maken we ons op, om morgen een redelijk vlakke etappe af te leggen. De weersvoorspellingen beloven weer mooi weer, met voor de komende dagen temperaturen tot 27 graden. Dus we gaan er vanuit, dat we nu écht de allerlaatste koude- en regendagen achter ons hebben gelaten.
Bonne nuit!
A ROOM WITH A VIEW
Elke dag een foto van ons hotel, de kamer en het uitzicht.
Vandaag de Blue Junior Suite (ja, ja!) in Château Clement in Vals-le-Bains!
